الغیاث از تو که هم دردی و هم درمانی

زینهار از تو که هم زهری و هم تریاکی

سعدی

ﺗﻨﻬﺎﯾـﯽ ﯾﻌﻨـﯽ

ﺧﯿﺎﻝ ﺑﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻧـﮕﺬﺍﺭﺩﺕ 

بر مزارم

نه سنگ بگذار نه مجسمه

جفتی کفش بگذار

تا برهنه ای بپوشد و برود

آن گــونه تــــو را در انتــظارم که اگـر

این چشم بخوابد این یکی بیدار است

چشم های تو

وقت زیادی از خدا گرفت

اگر آفریده نمی شد

زیبایی بیشتری

به کوه

به دریا

به جنگل

می رسید.

ای ســـیب ســـرخ غلت زنان در مســــیر رود
یک شهر تا به من برسی عاشقت شده است

...

آییــــنــه ای و آه کـه هـــرگـــــز بــرای تــــو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است

به تو که فکر می کنم

مورچه ها دورم جمع می شوند

رویات شیرین است

شنیدم چون قوی زیبـا بمیرد

فریبـــــنده زاد و فریبـــا بمیرد

...

تو دریای من بودی آغــــوش وا کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دیگران می توانند

غم هایت را بشمرند.

اما فقط خودت می توانی

حاصل جمع شان را بفهمی.

به جنگ که فکر میکنم
زخمی میشوم.
به کویر که فکر میکنم
تَرَک برمیدارم.
به آسمان که فکر میکنم
پایین می افتم
و هر وقت به جنگل می اندیشم
گله ای از گوزن ها از رویم رد میشود.
جرأت فکر کردن به تو را ندارم.