آدمها دو دسته اند

آنها که تو را ندارند

و آنها که غلط می کنند تو را داشته باشند...!

مثل یک ماهی افسرده و غمگین در آب

گریه کردم که کسی بو نبرد حتی تو

در یک مهمانی

یک خیابان

یا حتی یک مغازه

چرا برحسب اتفاق

ما جایی به هم برنمی خوریم؟

تمام گوشه های جهان را

هم بگردی ،

جگر گوشه ام تویی.

تو عطر کدام خوشبو ترین گل جهانی؟

که هرجا می نویسمت

شکوفه می دهی

آغوشت

  اندک جایی برای زیستن 

اندک جایی برای مردن

عشق را

همان اندازه می توانی پنهان کنی

که سرفه را...

همین که می خواهم باور کنم.

همه ی روز هایی را که

با تو در این خانه

زندگی کرده ام.

خواب بوده اند...

دکمه ی پیراهنت را پیدا می کنم!

لبخند بزن!

برآمدگی گونه هایت توان آن را دارد 

امید رفته را بازگرداند

گاه قوسی کوچک

معماری بنایی را نجات می دهد

چون کلافی گشته ام، سر در گم اندر حال خود

هرچه می بافم، گره می افکنم در فال خود