من که در بندم کجا؟میدان آزادی کجا؟

کاش راه خانه ات اینقدر طولانی نبود

دریا را 

از چه کسی بپرسم 

که بشناسد 

و غرق نشده باشد؟

رفتنت انفجار هیروشیما بود

بعد آن

هر دوست داشتنی 

در من به دنیا می آید

ناقص است...

گفتند

دلتنگی هایت را به برگ بسپار

پاییز، می ریزد.

سپردم.

اما ندانستم درخت دلتنگی های من

کاج است.

آدمها دو دسته اند

آنها که تو را ندارند

و آنها که غلط می کنند تو را داشته باشند...!

مثل یک ماهی افسرده و غمگین در آب

گریه کردم که کسی بو نبرد حتی تو

در یک مهمانی

یک خیابان

یا حتی یک مغازه

چرا برحسب اتفاق

ما جایی به هم برنمی خوریم؟

تمام گوشه های جهان را

هم بگردی ،

جگر گوشه ام تویی.

تو عطر کدام خوشبو ترین گل جهانی؟

که هرجا می نویسمت

شکوفه می دهی

آغوشت

  اندک جایی برای زیستن 

اندک جایی برای مردن