عشق را

همان اندازه می توانی پنهان کنی

که سرفه را...

همین که می خواهم باور کنم.

همه ی روز هایی را که

با تو در این خانه

زندگی کرده ام.

خواب بوده اند...

دکمه ی پیراهنت را پیدا می کنم!

لبخند بزن!

برآمدگی گونه هایت توان آن را دارد 

امید رفته را بازگرداند

گاه قوسی کوچک

معماری بنایی را نجات می دهد

چون کلافی گشته ام، سر در گم اندر حال خود

هرچه می بافم، گره می افکنم در فال خود

شاید مشکل از ماست

که حتی برای تحقق "صلح"

می جنگیم...

خودکار توی فنجان

قاشق روی کاغذ،

زیبایی ات حواس مرا پرت می کند...

هر کسی آمد به من برخورد کرد

از من گذشت

ظاهرا دیوار

اما غالبا در بوده ام.

مرا به جرعه ای از چشم هات دعوت کن

که چای سبز برای سلامتی خوب است 

چگونه است ؟
که هر گاه با سپاهی مسلح به جنگ چشمانت می آیم
باز هم اسیر می شوم؟

خودم را در آغوش گرفته ام  .....

نه چندان با لطافت 

نه چندان با محبت 

اما وفادار