چشم های تو

وقت زیادی از خدا گرفت

اگر آفریده نمی شد

زیبایی بیشتری

به کوه

به دریا

به جنگل

می رسید.

ای ســـیب ســـرخ غلت زنان در مســــیر رود
یک شهر تا به من برسی عاشقت شده است

...

آییــــنــه ای و آه کـه هـــرگـــــز بــرای تــــو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است

به تو که فکر می کنم

مورچه ها دورم جمع می شوند

رویات شیرین است

شنیدم چون قوی زیبـا بمیرد

فریبـــــنده زاد و فریبـــا بمیرد

...

تو دریای من بودی آغــــوش وا کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دیگران می توانند

غم هایت را بشمرند.

اما فقط خودت می توانی

حاصل جمع شان را بفهمی.

به جنگ که فکر میکنم
زخمی میشوم.
به کویر که فکر میکنم
تَرَک برمیدارم.
به آسمان که فکر میکنم
پایین می افتم
و هر وقت به جنگل می اندیشم
گله ای از گوزن ها از رویم رد میشود.
جرأت فکر کردن به تو را ندارم.

در سال عام الفیل

چیزی شبیه قلب تو

از آسمان بارید

آه از دل سنگت!

چقدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی را که دوست داشته از یاد ببرد؟

چقدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت؟

کافیست به مسجد بروی تا که مشایخ

با شوق تو از نیمه بگویند اذان را

از تو که دور می شوم

کوچه که هیچ!

گاهی اتوبان هم بن بست است